CAMILLE CLAUDEL

Jeugd

Haar jeugd lijkt niet zo liefdevol te zijn geweest, vooral omdat haar moeder nooit over het verdriet is gekomen van haar eerstgeboren zoon die slechts twee weken heeft geleefd. Camille was het tweede kind, maar helaas voor de moeder geen zoon. Om de pijn enigszins te verzachten kreeg de baby de onzijdige naam Camille. Camille was echter bijzonder begaafd. Als klein kind boetseerde ze de mensen om zich heen in klei. Haar vader merkte haar talent op en liet haar bij de beeldhouwer Alfred Boucher lessen volgen.

Opleiding in Parijs

In 1881 verhuisde de familie Claudel naar Parijs. Camille ging naar de Académie Colorossi (vrouwen werden toen nog niet toegelaten tot de Académie des Beaux-Arts). Vervolgens huurde ze samen met een paar bevriende kunstenaressen van de Académie Colorossi een atelier waar ze zelfstandig konden werken. Elke week beoordeelde Alfred Boucher hun werk. Op een dag nam Alfred Boucher de directeur van de Académie des Beaux-Arts mee, die bij het zien van Camilles werk zei "u heeft les gehad van meneer Rodin", maar Camille had Rodin op dat moment nog niet ontmoet.

 

Samenwerking met Rodin

In 1882 - Camille was 18 jaar en had haar eerste beeldhouwwerk tentoongesteld op de Salon - vroeg Boucher (die de Prix de Rome had gewonnen) aan Rodin, op dat moment 42 jaar oud, of hij zijn taak wou overnemen om het werk van Camille en haar vriendinnen te beoordelen. Rodin was erg gecharmeerd van Camille en haar talent en vroeg of zij zijn leerlinge wil worden. Na enige tijd was zij niet alleen meer zijn leerlinge, maar ook zijn rechterhand, muze en maîtresse geworden. Rodin kon niet meer zonder haar, getuige de brieven die van hem bekend zijn.
Tot 1892 werkte Camille zij aan zij met Rodin in zijn atelier. Naast de beroemde werken van Rodin, als De kus, De Denker, De Burgers van Calais of Balzac, ontstond onder de handen van Camille het beeld Sakountala.

Zelfstandig

In 1893 besloot ze voor zichzelf te gaan werken, omdat ze met Rodin samen niet genoeg tijd en energie had voor haar eigen creativiteit. Bovendien verweet ze Rodin haar gebruikt te hebben. Vanaf dat jaar ontstonden haar eigen beelden, als La petite Châtelaine, Clotho, L'Age Mur, l'Implorante, l'Abandon en La Valse

Krankzinnig verklaard en opgesloten

Romantische lezing

Camilles ergernis voor Rodin werd langzaam omgezet in haat en ze wilde niets meer met hem en zijn wereld te maken hebben. Ze ging zich isoleren, werd achterdochtig en wantrouwde steeds meer mensen. Weinig mensen waren haar tot steun, ook haar eigen familie niet. Haar moeder vond haar gedrag schandalig, haar zus was inmiddels getrouwd, haar broer Paul was te druk begaan met zijn eigen internationale carrière in de diplomatie; alleen haar vader stond achter haar beslissing om kunstenares te worden, maar die was al oud en stierf op 2 maart 1913. Toen was Paul hoofd van de familie en hij besloot dat het zwarte schaap van de familie, zijn zus Camille, het beste naar een krankzinnigengesticht kan: ze is immers paranoïde. En zo werd Camille, niet eens op de hoogte gebracht van de dood van haar vader, op maandag 10 maart 1913 overmeesterd in haar atelier om voor de rest van haar leven achter tralies te verdwijnen. Paul schreef in zijn dagboek dat hij als waar katholiek een goede taak had volbracht en dat het niet aan vrouwen is om geniaal te zijn. Hij als man was toen aan de beurt.
Tijdens de 30 jaar opsluiting kwamen moeder en zus niet één keer op bezoek; Paul enkele keren. In de medische dossiers kwam naar voren dat Camille inderdaad paranoïde was, maar in 1915 genezen was verklaard en de inrichting mocht verlaten. Dit weigerden haar moeder en Paul en dus moest Camille noodgedwongen blijven. Haar brieven naar het thuisfront zijn aangrijpend en getuigen van een gezonde, maar zeer verdrietige geest.
Toen Camille op 19 oktober 1943 in alle eenzaamheid haar laatste adem uitblies, waren haar moeder en zus al enige tijd overleden. Noch Paul, noch andere familieleden namen de moeite om naar haar begrafenis te gaan. Hij liet haar niet bijzetten in het familiegraf in Villeneuve-sur-Fère, ook niet nadat hij in de jaren 1950 een brief had ontvangen waarin hem verzocht werd te bepalen wat er met de stoffelijke resten van zijn zus diende te gebeuren. Pauls kinderen troffen deze brief in 1955 in de nalatenschap van hun vader aan en wisten niet eens dat zij een tante hadden. Zij hebben toch maar een gedenkteken laten plaatsen bij het familiegraf.



 

Camille Claudel in 1884

RODIN

Biografie

Rodin werd geboren in Parijs waar hij een uitermate armoedige jeugd doorbracht. Op zijn vijftiende kon hij terecht in de Ecole impériale de dessin, genoemd la Petite Ecole. Zijn eerste leraren waren er Horace Lecoq de Boisbaudran en Jean-Baptiste Carpeaux. Aangemoedigd door zijn leermeesters, trachtte hij toegelaten te worden tot de École des Beaux Arts, tot drie keer toe, maar telkens werd hij door de jury afgewezen. De academische conformisten vonden toen al zijn gepresenteerde ontwerpen te vrijpostig.
Door deze mislukking werd hij echter niet ontmoedigd. Om geld te verdienen moest hij wel gaan werken bij decorateurs, die zijn uitzonderlijke handigheid op prijs stelden. De dood van zijn zuster (1862) bracht hem bij de Frères du Très-Saint-Sacrement. In 1863 ontstaat de bronzen zware buste van de superieur Pierre-Julien Eymard, getuigend van een merkwaardige originaliteit door haar krachtdadige uitdrukking.
Rodin ontmoette Rose Beuret, met wie hij de rest van zijn leven zou delen. In 1870 beeldhouwde hij haar buste.

De Denker, 1881

In 1864 waagde hij een eerste inzending voor de Salon, maar zijn energieke Homme au nez cassé werd geweigerd. Datzelfde jaar bood hij zijn diensten aan bij de bekende Louis Carrier-Belleuse, die hem wel vijf jaar lang een aanvaardbare levenssituatie bezorgde, maar bij wie hij niet verder kwam dan het eindeloos modelleren van nietszeggende beeldjes en decoratiemotieven voor theatergevels of protserige woningen.
In 1870 verbleef hij in Brussel, weer bij Carrier-Belleuse. Hij zou pas in 1878 terugkeren naar Parijs. Het jaar 1875 werd het keerpunt in Rodins leven. Rodin reisde naar Italië en daar ontsloten de Renaissance-werken van Michelangelo, zowel te Rome als te Florence, zijn genie. Later zou hij aan Bourdelle schrijven: Mijn bevrijding van het academisme werd gecreëerd door Michelangelo.
Terug te Brussel gaf hij geestdriftig vrije loop aan zijn inspiratie en begon zijn lange, vaak polemische strijd tegen de decadente officiële kunst. Een magistrale l'Age d'airain was in 1876 een eerste resultaat. Hij werd aangemoedigd door de bewondering van Rainer Maria Rilke, Stéphane Mallarmé, Octave Mirbeau en Léon Gambetta.
In 1880 kreeg Rodin zijn eerste officiële bestelling. Met deze Porte de l'Enfer werd hij beroemd. Rodin werkte meer dan zes jaar aan de meer dan 200 beelden die ervoor bestemd waren. Ook De kus en De Denker, beide geïnspireerd door de Divina Comedia van Dante, behoren tot deze groep.
Zijn Porte de l'Enfer was nog niet afgewerkt, toen hij in 1886 van de stad Calais een nieuwe opdracht kreeg. Hij werkte tot 1888 aan De Burgers van Calais.
In 1889 creëerde hij het monument Victor Hugo en voor Buenos Aires maakte hij in 1895 het monument Président Sarmiento. Intussen maakte hij van 1892 tot 1897 het schandaalverwekkende beeld Balzac, dat zelfs geweigerd werd door de Société des gens de lettres.
Dertien jaar lang, tussen 1879 en 1892, beleefde Rodin een tumultueus chaotisch amoureuze verhouding met zijn 24 jaar jongere leerlinge Camille Claudel; de twee jaar oudere zus van de Franse dichter, schrijver, en diplomaat Paul Claudel. Drie weken voor haar dood trouwde Rodin met zijn levensgezellin Rose Beuret, in januari 1917. Tien maanden later stierf hij te Meudon, 77 jaar oud.

Stijl

Rodin was een beeldhouwer van het impressionisme. Hij gebruikte de natuur om zijn werk levendig eruit te laten zien. Zijn werk valt op door het onregelmatige oppervlak, waarop de lichtval schitteringen veroorzaakt. Deze schitteringen geven het beeld beweeglijkheid. Dit effect was niet waar hij naar streefde. Met deze manier van tentoonstellen probeerde Rodin de stappen van de sculptuur te laten zien. Zoals de schilders hun werk opbouwden uit kleur- en lichtvlekken, zo bouwde Rodin zijn beelden uit klei en brons. Door het zichtbaar worden van het maakproces, wist Rodin het tijdelijke aspect in zijn werk naar voren te laten komen. Nog een kenmerk van impressionisme in de beeldhouwkunst is de opvatting dat de kunst autonoom is, de vorm en bedoeling zijn een eenheid en de kijker kan zien hoe het werk gemaakt is. Daardoor lijkt het soms zo dat het kunstwerk niet af is.
Het vluchtig impressionisme van Rodin, die bevriend was met Claude Monet, Pierre Auguste Renoir en Stéphane Mallarmé, bereikte ongekende hoogten. Émile-Antoine Bourdelle, Aristide Maillol, Charles Despiau, François Pompon, de Argentijn Sesostris Vitullo, de Duitser Georg Kolbe en de Rus Soudbinine stonden sterk onder zijn invloed.
Naast de ontelbare sculpturen produceerde hij een indrukwekkend aantal vlugge schetsen, tekeningen en al of niet gerehausseerde aquarellen, veelal met een verwarrend erotisme, zodat sommige critici hem seksueel geobsedeerd noemden.



 

Camille Claudel

De Denker in de beeldentuin van het Rodin Museum

Auguste Rodin: De Kus, 1886

De burgers van Calais voor het stadhuis van Calais

Rodins begravenis november 1917

Leonard Cohen - Dance Me to the End Of Love

  

Henri de Toulouse-Lautrec

Henri Marie Raymond graaf de Toulouse-Lautrec-Monfa (Albi, 24 november 1864 - kasteel Malromé (Gironde), 9 september 1901) was een Franse kunstschilder, graficus en lithograaf.

Gedaanten

Henri de Toulouse-Lautrec is de affiche-ontwerper, schilder en chroniqueur van zijn tijd, de "Belle Epoque". Hij is ook de decadente aristocraat, die er genoegen in schept de vunzigheid, politieke wanorde, hypocrisie en de eenzaamheid van zijn tijd uit te beelden. Hij schetst de verschoppelingen uit zijn maatschappij, in hun intiemste momenten. Hij is ook de kapotte mens, die zelf deel uitmaakt van de zwarte nacht van Parijs. De kunstenaar vooral, die kijkt en weergeeft, zonder te moraliseren, zonder pretentieus commentaar.

Jeugdjaren

De Toulouse-Lautrec-Monfa werd geboren op het landgoed van zijn adellijke familie. Zijn vader graaf Alphonse-Charles heeft de inborst van een middeleeuws legerleider, die zich moet schikken in een tijd waarin voor ridderdaden geen ruimte meer is. Een heerszuchtig, eigenzinnig edelman met drie grote liefhebberijen: de jacht, paarden en lekker eten. De adellijke titels van de De Toulouse-Lautrecs dateren van omstreeks 750, de tijd van Karel de Grote. De voornaam Henri is bedoeld als eerbetoon aan de Franse troonpretendent, de zogenaamde koning Henri V, graaf van Chambord.
Henri's moeder, Adèle-Marquette Tapié de Céleyran, is een nicht van haar man. Haar stamhuis dateert uit de 12de eeuw. Zij schenkt haar man een indrukwekkende bruidsschat. In de negentiende eeuw trouwde de Franse adel vaak binnen de familie, om verdeling van erfgoed tegen te gaan. Na Henri kregen zijn ouders nog een zoon, die na een jaar stierf.
Alle voorwaarden om op te groeien tot een vermogende, mondaine Franse aristocraat lijken verzameld, ware het niet, dat Henri fysiek niet normaal is. Zijn broos beendergestel door pyknodysostose, oorzaak van zijn mismaaktheid, is het gevolg van inteelt, door onderlinge huwelijken in zijn familie veroorzaakt.
Nog voor Henri's geboorte hadden zijn ouders de opvoedingstaken verdeeld. De eerste jaren zou de kleine Henri naar traditie toebedeeld zijn aan zijn moeder, waarna zijn vader de opvoeding zou voortzetten. Maar in de praktijk zou het anders lopen. De graaf schaamt zich voor zijn mismaakte, dwergachtige zoon en weigert zich met hem te vertonen. Bovendien laat hij zich van Adèle scheiden, als Henri nog geen vier jaar oud is.

Lautrec schildert Le Moulin rouge, 1890

In 1872, na de Frans-Pruisische oorlog, vestigt de moeder van de achtjarige Henri zich te Parijs en schrijft ze hem in aan het Lycée Fontanes. Hij wint veel prijzen en behoort tot de beste leerlingen. Hij schetst ruiters, paarden, ridders en koetsen in de marge van zijn taalschriften. Een klasgenoot, Maurice Joyant wordt later zijn beste vriend. In die tijd wordt hij vanwege zijn kleine gestalte 'P'tit bonhomme' genoemd.
Omwille van zijn zwakke gezondheid wordt hij van school genomen als hij tien jaar is. Terug in Albi studeert hij thuis, maar het gaat niet van harte. In 1878, op veertienjarige leeftijd krijgt hij een ongeluk, waarover de lezingen uiteenlopen. Hij breekt zijn linker-dijbeen, het bot heelt slecht en hij begint te hinken. Het jaar erop breekt hij zijn rechter-dijbeen. Beide ongelukken hebben tot gevolg dat de groei van zijn benen stopt terwijl zijn bovenlichaam doorgroeit. Het resultaat is dat Henri, die op zijn dertiende bijna anderhalve meter groot is, als volwassene amper enkele centimeters groter is.
Er bestaat weinig twijfel over dat De Toulouse-Lautrec leed aan pyknodysostose, een kwaal die dwerggroei tot gevolg heeft en in twintig procent van de gevallen door incest of inteelt veroorzaakt wordt. Hij was een typisch voorbeeld van deze ziekte: kleiner dan anderhalve meter met een normaal volgroeide romp en hoofd maar met te korte armen en benen, brede neusvleugels, een ingevallen kin, felrode en getuite lippen, en een veel te grote tong waardoor de persoon onophoudelijk lispelt en kwijlt. Bijziendheid had tot gevolg dat Toulouse-Lautrec een pince-nez moest dragen. Het feit dat ter hoogte van het voorhoofd de fontanel niet helemaal dichtgegroeid was, noodzaakte hem ertoe in alle omstandigheden, binnen en buiten, goed of slecht weer, een hoed te blijven dragen.

Moulin rouge - La Goulue door Toulouse-Lautrec, 1891

Hij krijgt zo'n hekel aan lopen, dat hij het liefst in een koets rijdt. Zijn waarnemingsvermogen groeit uit tot een journalistieke scherpte, die uitmondt in zijn uitdrukkingskracht. Niettegenstaande zijn broos beendergestel is zijn geesteskracht, zijn intellect en zijn energie uitzonderlijk, evenals zijn schilder- en tekenbegaafdheid.

Moeder van de kunstenaar, ~1881-1883

Artistieke vorming

In 1882, op zijn zeventiende verjaardag krijgt hij de toestemming van zijn ouders om het tekenen en schilderen serieus te gaan beoefenen. Zijn eerste leraar is de onbesuisde schilder René Princeteau, een vriend van De Toulouse-Lautrecs vader, gespecialiseerd in het tekenen en schilderen van paarden. Onder zijn invloed wordt Toulouse-Lautrec geboeid door de schilderachtige paardenrennen rondom Parijs: Auteuil, Longchamps, etc.
Al gauw komt Princeteau tot het besluit dat hij Toulouse-Lautrec niets meer kan bijbrengen en geeft hij zijn ouders de raad hem naar Léon Bonnat (1834-1922) te sturen. Deze is een plaatselijke beroemdheid, maar een volstrekt academisch schilder. Hij vindt Henri's manier van schilderen niet slecht, doch zijn tekenkunsten ronduit verschrikkelijk.
Als Bonnat zijn atelier sluit, vormt Henri samen met andere oud-leerlingen van Bonnat een groep kunstenaars onder leiding van Frédéric Cormon (1845-1924). Met deze laatste mag hij meewerken aan de illustraties voor de derde reeks van Victor Hugo's poëtisch epos 'La Légende des siècles', uitgegeven in 1883. Daar leert hij de schilder Emile Bernard (1868-1941) kennen, die hem wijst op de kunst van Paul Cézanne (1839-1906), Edgar Degas (1834-1917), Édouard Manet (1832-1883) en Auguste Renoir (1841-1919), alsook op deze van de Spaanse schilders Francisco Goya en Diego Velázquez.

Verwezenlijking van zijn persoonlijkheid in het Parijs van de laat 19de eeuw

In 1884 verhuist De Toulouse-Lautrec naar een studio in Montmartre die zijn thuisbasis vormt de volgende dertien jaar. Hij bezoekt Le Chat Noir, het cabaret dat eind 1881 gesticht werd door de schilder Rodolphe Salis op de plaats van zijn atelier en vernoemd werd naar de vertelling De Zwarte Kat, van Edgar Allan Poe. Salis wordt in plaats van een slecht schilder, een vermaard cabaretier. Onder zijn gasten zijn Victor Hugo (1802-1885), Émile Zola (1840-1902), Alphonse Daudet (1840-1897) en anderen. Zijn gelijknamige krant stijgt in belang uit boven zijn cabaret, omdat er het leven en streven van Montmartre, zijn landschappen, zijn misdadigers en zijn prostituees in beschreven worden. 'Le Chat Noir' vormt de neerslag van het Parijs van de laatste twintig jaar van de 19de eeuw. Een stad die gonst van klinkende namen, een reusachtige magneet waarnaar zich de krachten van heel Europa richten. Parijs is de bakermat van alle mogelijke geestelijke stromingen.

In bed, 1892

In het nachtelijk leven van deze stad vindt De Toulouse-Lautrec de vrijheid om te schilderen wat hem boeit: het leven zelf, de mensen die hem interesseren in een omgeving die hij kent. Hij schildert in milieus die pas openbloeien bij kunstlicht. Dit is volledig in tegenstelling tot de toen geldende principes van het impressionisme waarbij de effecten van het licht in het landschap gezocht worden. Voor die tijd is zijn werk ongewoon en gewaagd en de verguizing niet gering.
Vooral in 'Le Chat Noir' en ook in de 'Boule Noir' vindt hij de mensentypes die hem boeien. Hij observeert de welgestelde heren met de bloem in het knoopsgat, lakschoenen met slobkousen, lichte handschoenen en een wandelstok met gouden knop, de beursspeculanten in rok, de opgeblazen officieren, de adel van West- en Oost-Europa die het frivole leven in de Lichtstad boven hun eigen hoofdstad verkiest, de krijtwitte dames van lichte zeden, de maîtresses met hun zwaar aangezette ogen en lippen, de hoertjes met hun uitgebluste gezichten, pronkend in smakeloze, opvallende kleding, en de kunstenaars en kunstenmakers met hun zwierige zwarte dassen en breedgerande zwarte hoeden. Kunst en dagelijks leven lijken moeiteloos in elkaar over te vloeien.
Door zijn kennismaking met Louis Anquetin (1861-1932) raakt De Toulouse-Lautrec geïntroduceerd bij de kring van briljante gasten van 'Le Mirliton', het café-cabaret dat de componist en zanger Aristide Bruant in Montmartre opende in het oude lokaal van 'Le Chat Noir'.
Vincent van Gogh kwam in het voorjaar van 1886 naar Parijs en werd bevriend met De Toulouse-Lautrec. Beiden hadden hun intense liefde voor het leven en hun frustraties gemeen. De Toulouse-Lautrec wist zich met zijn bijtende humor en ironische verachting voor het lot staande te houden, terwijl Van Gogh zwaarmoedig op de tragedie van het leven broedde. In 1887 tekende De Toulouse-Lautrec Vincents portret: een expressieve pastel van een man, die drie jaar later de dood zocht.

De jockey, 1899

De Toulouse-Lautrec tekent en schildert de bonte wereld van artiesten en hun publiek. Hij voelt zich thuis in 'Le Cirque Fernando', ook de geliefde verblijfplaats van Edgar Degas, Auguste Renoir en Georges Seurat (1859-1891). Andere favoriete verblijfplaatsen van de schilder zijn: het circus en later danszaal 'Folies-Bergères', de danszaal 'Moulin de la Galette' alsook de music-hall 'Moulin-Rouge'. Hij leert het lelijke maar fascinerende ex-verkoopstertje Yvette Guilbert kennen, de vrouwelijke clown 'Cha-U-Kao', de Spaanse danseres 'La Macarona', de danseres 'Môme Fromage', het blonde meisje van plezier 'La Goulue' en de slangenmens 'Valentin le Désossé' die er de dansen leidt.

Tekenaar - schilder - afficheontwerper

De eerste schilderstijl van De Toulouse-Lautrec is afgeleid van de impressionisten. In het bijzonder het decoratieve oppervlakte-effect van Pissarro, gecreëerd door zijn penseelwerk van parallelle lijnen en toetsen, benutte hij. Deze manier van schilderen, gebruikelijk in de jaren 1885 tot 1890 werd later vervangen door een vrijer, meer open techniek met vloeiende, grafisch omlijnde eenvormige kleurvlakken. De Toulouse-Lautrec wijzigt veelvuldig zijn penseelstreek: stippen, korte lijnen en zigzag strepen, dit om een decoratief equivalent te creëren voor diverse oppervlaktestructuren, zoals Van Gogh deed in zijn pentekeningen, maar minder naturalistisch.
De Toulouse-Lautrec is eveneens beïnvloed door de technieken, stijlen en onderwerpen van Degas, een nabije buur van 1887 tot 1891. De schilder Degas, die Toulouse-Lautrec eerst aanmoedigde maar hem later verguisde, schilderde zijn danseresjes om de vorm. De Toulouse-Lautrec daarentegen voegde het eigene van zo'n danseresje aan de vorm toe en legde er mensenkennis in. Als hij het danseresje neerzette, zag hij ook haar kleine vreugden, haar vermoeidheid en het karige loon. Aldus is de kunst van De Toulouse-Lautrec meer onmiddellijk toegankelijk dan de intellectuele stijl van Degas. Net zoals Degas experimenteert De Toulouse-Lautrec met terpentijnschilderen, ook 'peinture à l'essence' geheten. De methode van Degas bestaat erin dat op vloeipapier de olie uit de verf gezogen wordt. Vervolgens wordt de kalkachtige verf verdund met terpentijn en op de ondergrond van de schilderijen aangebracht zoals een waterverf. Omdat de terpentijn vlug verdampt, droogt de verf vlug zodat het geschilderde oppervlak snel opnieuw bewerkt en zonder veel oponthoud opgebouwd kan worden. In tegenstelling tot de verf die in dunne lagen en glazig wordt aangebracht leidt deze techniek tot matte kleuren met een kalkachtig oppervlak dat slechts dun en weinig gekleurd is. Zoals Degas verkiest De Toulouse-Lautrec sombere, doffe grondkleuren in plaats van zuivere heldere tinten. Deze kleuren zijn geschikt voor de nachtelijke binnenverlichting die hij, net zoals Degas, zo vaak uitbeeldt. Toulouse-Lautrec experimenteert ook met het dofmakend effect van niet geprimeerd doek en met het gebruik van ongewone ondergronden zoals bruin karton.

Affiche La revue blanche, 1895

Meer nog dan een neo-impressionist is De Toulouse-Lautrec een voorafspiegeling van het expressionisme en de Art Nouveau, Jugendstil van de 20ste eeuw. De veelal verticale, dunne verfstrookjes tekenen dramatische figuren - tragische of tragikomische - af tegen de drager. De Toulouse-Lautrec tekent meer dan hij veegt met zijn penseel, veeleer dan de toets brengt de lijn vibratie en leven in zijn schilderijen. Naarmate hij heviger gaat leven, onder andere in Montmartre, neemt het belang van de expressie toe en wordt de impressie daaraan ondergeschikt gemaakt. Het bruine, ruwe en gespikkelde van een drager als karton betrekt hij efficiënt bij zijn compositie.
Met een minimum aan strepen bereikt hij een maximaal dramatisch effect, zoals in 'Seule', een vrouw die gekleed neergevallen is op een bed. De moderniteit van dit werk en de techniek behoren nog nauwelijks bij de 19de eeuw.
In 'La femme au boa noir' zit de voorafschaduwing van Egon Schiele die decennia later actief wordt. Mede door De Toulouse-Lautrecs gestalte kijkt hij veelal van beneden naar zijn onderwerpen op, waardoor de lichtinval en de focus heel persoonlijk zijn, zoals kan bemerkt worden bij de geaccentueerde neusgaten en de invalshoek op het gelaat van de vrouw. Kleur- en lichtgebruik en compositie vertonen een trefzekerheid die men pas veel later bij onder meer Ernst Ludwig Kirchner, Edvard Munch en Léon Spilliaert terugvindt. Dit œuvre beweegt zich voort tussen Manet en het toekomstige expressionisme.
De tekeningen van De Toulouse-Lautrec vatten de essentiële kenmerken van zijn onderwerpen samen en voegen er zoveel details bij als nodig zijn om de belangrijke elementen van de persoonlijkheid of de omgeving te vatten. Kleding en fysionomie worden louter met specifieke trekjes en haaltjes aangeduid. Dit vermogen tot karikatuur is een belangrijk element van zijn stijl en was ook nodig voor zijn lithografisch werk.
De Parijse burgerij was al meedogenloos neergezet door de spotter Honoré Daumier (1808-1879). De Toulouse-Lautrec schildert en lithografeert dezelfde burgerij maar zonder Daumiers bittere hoon. Zijn grepen uit het dagelijks leven van de Parijzenaars waren journalistiek-objectief. De Toulouse-Lautrec, edelman van den bloede, verachtte de voordelen van de aristocratische kaste. Voor hem was aristocratie geen zaak van geboorte of geld maar kwestie van persoonlijkheid. De karikaturist in hem sliep nooit. Hij stortte zichzelf op het monsterachtige, het belachelijke.
In de affiches die hij in 1890 begon te maken, waren visuele eenvoud en directe impact noodzakelijk, zowel voor de techniek als voor de commerciële functie van de afbeelding. Zijn experimenten met kleurenlithografie maakten dit een van de belangrijkste kunstvormen van de 19de eeuw. Toulouse-Lautrec heeft de lithografie veredeld als kunstvorm en technisch verbeterd. Tot vijf stenen waren er nodig om zijn kleurenlitho's te drukken. Dit waren niet louter affiches, maar eerder zelfstandige kunstwerken waarin niet alleen de rosse buurt maar ook andere onderwerpen aan bod kwamen zoals de wielrennerij, de automobielsport, het theater, boeken en tijdschriften.

Justine Dieuhl, 1891

Met zijn affiche 'La Goulue' voor de 'Moulin-Rouge' in 1891 oogstte hij een zodanig groot succes dat zijn naam als afficheontwerper gemaakt was. De Toulouse-Lautrec had zowel technisch, intellectueel als emotioneel een andere aanpak dan andere kunstenaars uit zijn tijd. De gevoeligheid, verkregen door precisie in kleurgebruik en lijnvorming, behoudt de capaciteit om esthetisch te ontroeren en sociale bewogenheid op te wekken.

De schilder en de liefde

De Toulouse-Lautrec kon zijn ware gevoelens voor een vrouw verbergen. Wat hij voor zijn vriendinnen voelde, was een mengsel van joviale kameraadschap en ingehouden begeerte. Hij trouwde nooit, scheidde liefde en seks en had ontelbare verhoudingen, maar meestal van korte duur. In 1883 werd Marie Charlet zijn eerste maîtresse. In 1889 verliet hij het model Suzanne Valadon, nadat ze een zelfmoordpoging deed. Hij had affaires met prostituees, met Jane Avril en met de achttienjarige Schotse zangeres Cissy Loftus. Zoals vele schrijvers voelde De Toulouse-Lautrec zich aangetrokken tot de wereld van de prostitutie. Regelmatig nam hij voor enige tijd zijn intrek in een bordeel. De meisjes van plezier aanvaardden de schilder en duldden hem als één hunner. Ze noemden hem Mijnheer Henri de schilder. Hij, van zijn kant, waardeerde hun kinderlijkheid, de spontaniteit en de vrijmoedigheid. In zijn schilderijen tastte hij verder dan het schilderachtige van het bordeel-salon. Hij gaf een waarheidsgetrouw beeld van deze dochters van de armen, die zich aanboden aan de zonen van de welgestelden. Hij schilderde de meisjes, terwijl ze zich wasten, kleedden, ontbeten, in het salon op klanten wachtten, zich in de spiegel bekeken en elkaar liefkoosden, in hun armzalige jacht op een beetje tederheid te midden van de betaalde liefde.

Fysieke aftakeling

De Toulouse-Lautrec werkte dikwijls 's nachts tot in de vroege ochtenduren, waarna hij rustig een drukkerij binnenstapte en aan een litho begon. Zijn chronisch gebrek aan nachtrust ging gepaard met alcoholmisbruik. Bovendien leed hij aan syfilis. Eind 1898 was hij een wrak. Hij was opgewonden en prikkelbaar. Zijn gezicht was bleek en pafferig. Zijn handen beefden onophoudelijk. Zijn zinnen leken zo verward dat men vreesde dat hij krankzinnig werd. Zijn verpleger, Floury, die ervoor moest zorgen dat hij nuchter bleef, dronk tegen hem op. In maart 1899 kreeg hij een aanval van delirium tremens. Op medisch advies gaf zijn moeder toestemming hem te laten opnemen in de inrichting van dr. Semelaigne bij Neuilly. Na een mislukte poging hem krankzinnig te laten verklaren, schreven de artsen hem een ontwenningskuur voor. Op 20 mei mocht hij de kliniek verlaten. Na twee maanden dronk hij opnieuw. Steeds verschalkte hij de bewaker, door zijn moeder aangesteld, om hem dag en nacht in de gaten te houden. Wat later verliet hij Parijs en vestigde zich te Le Havre, waar een Engels barmeisje Dolly hem inspireerde en opnieuw een werkwoede in hem aanwakkerde. In 1900 vertoonde De Toulouse-Lautrec opnieuw tekenen van een dreigende instorting. In 1901 keerde hij naar Parijs terug, stelde orde op zaken, rangschikte zijn doeken en schetsen in zijn atelier en zette signaturen en monogrammen.

Rouge - La toilette, 1889

In augustus van hetzelfde jaar kreeg hij opnieuw een beroerte. Zijn moeder nam hem in half-verlamde toestand mee naar het familieslot Malromé, waar hij stierf. Volgens sommige bronnen was zijn vader afwezig op de begrafenis, volgens andere veroorzaakte hij er opschudding door de lijkwagen zodanig snel te laten rijden dat de rouwstoet niet kon volgen.

Schilderstijl

De werken van De Toulouse-Lautrec worden gerekend tot het impressionisme, vanaf begin jaren 1890 meer in het bijzonder door het postimpressionisme, gekenmerkt door zorgvuldige vlakverdelingen met duidelijke omlijningen en felle kleuren